Το Parkour είναι εκείνο το άθλημα όπου κάτι τύποι πηδούν από ταράτσα σε ταράτσα;

Και ναι, και όχι. Όπως, για παράδειγμα, το Karate δε χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να σπας τσιμεντόλιθους με το κεφάλι σου, έτσι και το Parkour δε χαρακτηρίζεται από κάποια (θεαματικά) άλματα που σπανίως περιλαμβάνονται στην καθημερινή προπόνηση. Στόχος αυτών των αλμάτων δεν είναι ο εντυπωσιασμός, αλλά η απόκτηση εμπειρίας και η προσπέραση φόβων. Στην καθημερινή προπόνηση ο traceur πρέπει να χρησιμοποιεί το μυαλό του για να προσομοιώνει τις καταστάσεις όπου ενδέχεται να βρεθεί. Για παράδειγμα, ισορροπεί σε ένα πεζούλι στο πεζοδρόμιο, σκεπτόμενος: "Τώρα βρίσκομαι δίπλα σε γκρεμό. Αν γλιστρήσω, θα πεθάνω." Κάπου κάπου, όμως, πρέπει να ζει κανείς τις πραγματικές καταστάσεις από πρώτο χέρι. (Οι samurai, για παράδειγμα, έλεγαν ότι η εκμάθηση με ξύλινο σπαθί δεν έχει κανένα νόημα στην πραγματική μάχη. Πραγματικός γνώστης είναι αυτός που μπορεί να χειριστεί αληθινό σπαθί.) Είναι αυτονόητο, φυσικά, ότι στο Parkour απαιτείται εξαιρετικό αίσθημα αυτογνωσίας, ώστε ο traceur να μην επιχειρεί ποτέ κάτι πάνω από τις ικανότητές του. Δυστυχώς, πολλοί νέοι μαθητές εσφαλμένα θέτουν ως πρωτεύοντα στόχο τα άλματα στις ταράτσες, πράγμα που συχνά οδηγεί σε δυσάρεστα αποτελέσματα.

parkour.gr